Падрыхтуйце вуснае разгорнутае паведамленне пра Губатага, выкарыстоўваючы пры гэтым мастацкі тэкст. Як пейзажныя малюнкі дапамагаюць раскрыць адчуванні ласяняці?
Вопрос пользователя
Падрыхтуйце вуснае разгорнутае паведамленне пра Губатага, выкарыстоўваючы пры гэтым мастацкі тэкст. Як пейзажныя малюнкі дапамагаюць раскрыць адчуванні ласяняці?
Ответ эксперта
Губаты — маленькая ласяня, якое было паранена ў лесе ваўком і сцякала крывёй. Тут яго занйшоў ляснік, які, каб выратаваць яго ад смерці, забраў малое цяля да сябе. “—Трэба ратаваць цябе, цяля маё, — сказаў ляснік, пад-сунуў пад жывот ласяняці спачатку адну, а пасля і другую руку, падцягнуў, выносячы з-пад кустс, пасля падкінуў, высока падняў, што ў ласяняці не толькі абвіслі доўгія белаватыя ногі і не маглі дастаць зямлі, але і закружылася ад непрывычкі галава, і панёс, блытаючыся ў роснай папараці, што па грудзі рабіла вільготнай яго вопратку.”
У гэты момант ласяня бачыць краявіды і ўзгадвае сваю матулю, якая вадзіла яго сюды і “. Яны з маці часта стаялі тут, на беразе, і з вялікай цікавасцю глядзелі туды, гадаючы, што там за жыццё…”
Прынёсшы звера ў хату, ляснік прыпыніў кроў, апрацаваў рану ласяня. Напачатку, яно думала, што зараз памрэ ад болю, аднак праз некаторы час яму стала лягэй і яно адчула голад: “і нават нечакана — боль пачаў паціху слабець, пакідаючы толькі пра сябе напамінак, шчымлівы зуд, і здалося, што параненая нага, якая торгала, палягчэла, стала лёгкая-лёгкая. Мужчына гладзіў яго па галаве, шыі, і яно сцішылася, ткнулася галавою да цвёр-дага долу, стомлена, але з палёгкаю заплюшчыла вочы, адчуваючы, што будзе жыць, што небяспека праходзіць, прападае, а замест яе прыплывае спакой ды суцяшэнне, што стала менш балець, а пасля раптам захацелася есці”
Карміць ласяня памаглі лесніку яго дзеці — хлопчык і дзяўчынка, якія моцна палюбілі і пасябравалі з ім. Ласяня таксама палюбіла дзяцей, яны дурэлі разам, хлопчык прыносіў яму ежу штодня і розныя прысмакі.
У адзін з дзён леснік вырашыў адпусціць ласяня на волю, калі яно акрыяла. У гэтым эпізодзе малюнкі прыроды дапамагаюць нам зразумець жаданне Губатага вярнуцца да людзей:
“За выганам пачаўся малады лес, які знаёма запахнуў зеленню, смалой, расою, — і ў душы Губатага нешта як варухнулася, захацелася бегчы, і ён, ужо нічога не помнячы, не азіраючыся, мінуў маладняк і памчаў у глыб лесу. Стары сасоннік яшчэ болей завабіў нечым невядомым, родным, мілым, што ён адчуў такое вялікае шчасце, якое, здаецца, не толькі поўніла грудзі, але і ахмяліла зусім. Ён прабег яшчэ, тыцнуўся ў высокую траву і нечакана, зморшчыўшыся, спыніўся: гэта былі калючыя ажыны.
Губаты хутка выблытаўся назад, адчуваючы, як гараць агнём падрапаныя ногі, прайшоў крыху, асцярожна дакра-нуўся мордай да высакаватага густога ядлоўцавага куста — і зноў хуценька адскочыў, адчуваючы, што запякла наколатая далікатная мыза. Ап’яненне воляй прайшло, і ён адчуў, што шмат чаго тут не ведае, а вось леснікоў двор знае ўжо да драбніц, адчуў, што і лес сустрэў яго непрыхільна.”
Дзці знайшлі яго і бацька не здолеў ім адмовіць. Ён застаўся ў гаспадарцы, аднак хутка падрос і стаў моцным маладым ласём, якога клікала воля. Леснік адвёз яго у Налібоцкую пушчу і іпакінуў там.
Тут малюнкі прыроды дапамагаюць нам убачыць як непрыязна сустрэў лес і звяры новага суседа, як цяжка было Губатаму прызвычаіцца да здаецца, сваёй стыхіі.
У апошнім эпізодзе лася забіваюць браканьеры. Гэта здараецца таму, што Губаты прывык давяраць людзям і ён не пабег, убачыўшы іх.
